npub1kmuax
1w ago
หลายคนยึดคติของ “นักสู้” ในการใช้ชีวิต
.
กล่าวคือ ไม่ว่าพวกเขาตั้งใจจะทำอะไร
พวกเขาจะไม่ล้มเลิกหรือยอมแพ้เด็ดขาด
.
ถ้าพวกเขาล้มเลิกหรือยอมแพ้
นั่นเท่ากับว่าพวกเขาล้มเหลว
.
คติของ “นักสู้” นี้มีข้อดีในแง่ที่
ช่วยให้พวกเขามีความมุ่งมั่นเวลาทำสิ่งต่างๆ
.
อย่างไรก็ตาม มันก็มีเส้นบางๆกั้นอยู่
ระหว่างคำว่า “มุ่งมั่น” กับคำว่า “หัวดื้อ”
.
แต่อะไรกันเล่าที่จะแยก “มุ่งมั่น” ออกจาก “หัวดื้อ” ได้?
.
หลายคนบอกว่า สิ่งหนึ่งที่เป็นความแตกต่าง
ระหว่างคนที่ “มุ่งมั่น” กับคนที่ “หัวดื้อ” ก็คือ…
.
คนที่ “หัวดื้อ” จะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ส่วนคนที่ “มุ่งมั่น”
จะเปิดรับการเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสม
.
ยกตัวอย่างเช่น
.
ถ้าเราเป็นผู้ชายตัวสูง 170 เซนติเมตร
และเราอยากเป็นนักมวยแชมป์โลกรุ่น heavyweight
.
หากเรายังอายุไม่เยอะ
การที่เราตั้งใจกับเป้าหมายนี้
มันอาจจะสะท้อนถึงความ “มุ่งมั่น” ของเรา
.
อย่างไรก็ตาม หากเราอายุเยอะจนส่วนสูง
ไม่เพิ่มไปมากกว่า 170 เซนติเมตรแล้ว
แต่เรายังคงจดจ่อกับเป้าหมายนี้อยู่
นี่อาจจะเป็นความ “หัวดื้อ” มากกว่า “มุ่งมั่น”
.
เพราะโดยทั่วไป
ส่วนสูงของนักมวยรุ่น heavyweight
จะอยู่แถวๆ 190+ เซนติเมตรกันทั้งสิ้น
.
เป็นต้น
.
อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ
การเปิดรับความเปลี่ยนแปลง
ตามความเหมาะสมมันมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง
.
ปัญหานั้นก็คือ
หลายครั้ง เราไม่รู้จริงๆว่า
“ความเหมาะสม” นี้มันคืออะไร
.
อย่างกรณีของตัวอย่างนักมวยในข้างต้น
Tommy Burns ได้คว้าแชมป์โลกรุ่น heavyweight ในปี 1906
(และป้องกันแชมป์ของตัวเองไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง)
ทั้งๆที่เจ้าตัวมีส่วนสูงเพียงแค่ 170 เซนติเมตรเท่านั้น!
.
พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ
หาก Burns ยึดตาม “ความเหมาะสม” ที่ผมกล่าวไว้ก่อนหน้านี้
Burns ก็จะไม่มีวันได้เป็นแชมป์โลก heavyweight
เพราะ Burns จะตัดสินใจไม่ไล่ล่าแชมป์นั้นตั้งแต่แรก
.
ด้วยเหตุนี้ ในทางปฏิบัติ
ใครก็ตามที่ “มุ่งมั่น” ย่อมเผชิญกับความเสี่ยง
ที่ตัวเองจะกลายเป็นคน “หัวดื้อ” ได้เสมอ
#siamstr
See translation
0
0
0
0
0